مـــن بـا غـزلـی قـانـعـم و بـا غــزلـی شاد

مـــن بـا غـزلـی قـانـعـم و بـا غــزلـی شاد 

تــا بــاد ز دنـیـای شـمـا قـسـمـتـم ایــن باد

ویــرانــه نـشـیـنـم مـن و بـیـت غـــــزلم را

هـــرگــز نـفـروشـم بـه دو صــد خــانه آباد

مــن حـسـرت پــرواز نــدارم بــــه دل آری

در من قفسی هست که می خواهدم آزاد

ای بـــــال تــخـیـل بــبــر آنـجــا غــزلـم را

کـــش مــردم آزاده بـگـــویــنـد مـریـــزاد

مــن شـاعـرم و روز و شـبــم فـرق ندارد

آرام چــه می جـویی از این زاده اضـداد؟

می خواهم از این پس همه از عشق بگویم

 یــک عمر عـبـث داد زدم بــر ســـر بـیـداد

مـگذار که دندان زده غم شود ای دوست

 ایــن سـیـب کـه ناچیده به دامان تو افتاد

      «محمد علی بهمنی»
 

یک کلبه خراب و کمی پنجره

یک کـــلـبـه ی خراب و کــمی پنجره
یــــک ذره آفــتــاب و کـــمی پـنجره

ای کاش جای این همه دیوار و سنگ
آیــیـنـه بـــود  و آب و کـــــمی پنجره

در ایــن ســیــاه چال سراسر سوال
چـشـم و دلـی مـجـاب و کمی پنجره

بـویی ز نان و گـل به همه می رسید
بــا بــرگــی از کـتـــاب و کمی پنجره

مـوسیـقی سکوت شب و بوی سیب
یـک قـطـعـه شعر ناب و کمی پنجره

«قیصر امین پور»