از بـــاغ مـــی بـرنـد چـراغــانی ات کـنـنـــد
تا کــــــاج جشن های زمـسـتــانی ات کنند
پـــوشانده اند صـــبـــــــــح تو را ابرهای تار
تنها به این بــهـــــانه کـه بــــارانی ات کنند
یـوسـف! بـه ایــن رها شدن از چاه دل مبند
ایـــن بار می برند کـه زنــدانــــــی ات کنـند
ای گـل گمان مکن به شب جشن می روی
شاید به خــــــــاک مرده ای ارزانی ات کنند
یک نقطه بیش فرق رحـیـم و رجـیـم نیست
از نـقـطـه ای بترس کــــه شیطانی ات کنند
مـبــاش آرام حـتـی گـــــر نشان از گردبادی نیست
به این صحرا که من می آیم از آن اعتمادی نیست
بـه دنـبــــــال چه میگردند مردم در شـبـسـتـان ها
در ایـــن مسجد که من دیدم چراغ اعتقادی نیست
نــه تـنـهـــــا غم سلامت باد گفتن های مستان هم
گواهی میدهند دنـیـای ما دنیای شــــــــادی نیست
چـــــرا بی عشق سر برسـجــــده ی تسلیم بگذارم
نـمـیـخوانم نمازی را که در آن از تــــــــو یادی نیست
کــنـــار بـسـتـرم بـنـشین و دستم را بگیر ای عشق
بـــرای آخــــریــــن سوگندها وقـــت زیــــادی نیست
مـــرا با چشم های بسته از پـــــل بگذران ای دوست
تــــو وقـتـی با منی دیگر مرا بیم معـــــــــادی نیست
«فاضل نظری»