تــــو را می بینم و گم می کنم ایـنـجـــا هیاهو را

تــــو را می بینم و گم می کنم ایـنـجـــا هیاهو را

کــــه از رو میبرد چـشـمـــان تو چشمان آهــو را

هـمـــــه از بوی خوش یاد نگار خویش می افتند

مـــن از بوی تو یادآور شدم گــلهـای خـوشـبو را

عزا و عید را یکجا،به مـــــــــــــــاه چهره ات دیدم

که روی تو ربـیـع الاول و مــــــــــــوی تو عاشورا

کـــدامین پهنه خورشیدی چو پـیـشانی تو دارد؟

کـــــــــدامین  کـــوه  دارد  اقتدار  آن  دو  ابرو  را؟

چـــرا اینقدر زیبایی ؟ چه سحری کرده ای بانو؟

کـــــه از رو برده ای با چشمهایت رمل و جادو را

«علی رکن الدین»