ای قـــوم اگــــر سنگ بـبـنـدم شـکـمـــم را

ای قـــوم اگــــر سنگ بـبـنـدم شـکـمـــم را
حـــاشـــا که به نانی بـــفــــروشم قلمم را

فـــــــانـوس شب در به دری های شما باد
ایـــــن شمع که سوزانده ز سر تا قدمم را

از پـــیـــکـــر خــونــیـــن گل سرخ بپرسید
انـــگـــیــــزه پرپر شــــــدن دم به دمم را

بــــا مــــــردم آیــنــده بــگــویــیــد بسازند
از تـــیـــغـــه شمشیر، ضــریـــح حرمم را

می میرم از این درد، ولی حیف که نشناخت
از شــــــهر شما هیچ کسی درد و غمم را

با مــــــن سخن از مرگ نگویید کـــــه دیدم

صــــــد سال جلوتر ز وجودم عـــــدمـــم را

«جواد جعفری»