دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی است

دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی است

تــو مـــــرا باز رساندی به یقینم، کافی ست

قــانــعــم، بیشتر از ایـن چــه بـخواهم از تو

گـــاه گاهی که کنارت بنشینم، کافی ست

گـلـه ای نیست، من و فاصله هـا همزادیم

گـاهی از دور تو را خوب ببینم، کافی ست

مـن همین قدر که با حال و هوایت-گهگاه-

برگی از باغچه ی شعر بچینم، کافی ست

فــکـــر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز

که همین شوق مرا، خوبترینم! کافی ست

«محمد علی بهمنی»

مـــن بـا غـزلـی قـانـعـم و بـا غــزلـی شاد

مـــن بـا غـزلـی قـانـعـم و بـا غــزلـی شاد 

تــا بــاد ز دنـیـای شـمـا قـسـمـتـم ایــن باد

ویــرانــه نـشـیـنـم مـن و بـیـت غـــــزلم را

هـــرگــز نـفـروشـم بـه دو صــد خــانه آباد

مــن حـسـرت پــرواز نــدارم بــــه دل آری

در من قفسی هست که می خواهدم آزاد

ای بـــــال تــخـیـل بــبــر آنـجــا غــزلـم را

کـــش مــردم آزاده بـگـــویــنـد مـریـــزاد

مــن شـاعـرم و روز و شـبــم فـرق ندارد

آرام چــه می جـویی از این زاده اضـداد؟

می خواهم از این پس همه از عشق بگویم

 یــک عمر عـبـث داد زدم بــر ســـر بـیـداد

مـگذار که دندان زده غم شود ای دوست

 ایــن سـیـب کـه ناچیده به دامان تو افتاد

      «محمد علی بهمنی»