غـــــزل می‌ریزد از چـشــــمان آهــویی که من دارم

غـــــزل می‌ریزد از چـشــــمان آهــویی که من دارم

به چـیـــن گــیـسویش مُشکِ غــــــزالان ِ خُـتن دارم

چــنـان بی‌تابی‌ام را در تب و تاب است هر شب تب

کــــــه بالاپوشــی از آتش  بــه  جای پیـــرهن دارم

بــهــای بوســه‌اش را نـــقــــدِ جــان می‌آورم بـر لب

در آن شــــــب‌ها که تنها جان شیرین را به تن دارم

به قـــول "منزوی" زن‌هـا شکـــوه و روح می‌بخشند

تـو را چون خون به رگ‌هایم و چون جان در بدن دارم

تــــو بی‌شـــک مهربان‌تر هـسـتــــی و بسیار زیباتر

از آن تـــعـــریــــــف زیبایـــی که از مـفـهـوم زن دارم

غـــــــزل‌ هایم بلاگـــردان ایــــن یک بیتِ  "حافظ" باد

کــه هر چه هست از آن شیرازی شیرین‌سخن دارم

"مــــرا در خانه سروی هست کاندر ســـــایه‌ی قدش

فــــــــــراغ از سرو بُستانــی و شمشاد چمــن دارم"

«بهمن صباغ زاده»